ده حدیث گهربار اخلاقى

۱-تیر زبان

قال امیرالمؤ منین علیه السلام :
احذروااللسان فانه سهم یخطى .
از زبان بترسید به درستى که آن تیرى است بسیار خطا رونده .

بفرمود از زبان خود حذر کن زجان خویشتن دفع خطر کن که آن باشد چو تیرى بس خطاکار تن و جانت کند ناگه گرفتار

————————————–
۲- نشانه هاى تقوى

قال امیرالمؤ منین علیه السلام :ان للتقوى علامات : الخوف من الجلیل ، و العمل بالتنزیل ، و القناعة بالقلیل ، و الاستعداد لیوم الرحیل .
چهار چیز علامت تقوى است : خوف از خدا، عمل به قرآن ، قناعت به کم ، آمده بودن براى مرگ و روز رحلت .

علامتهاى تقوى چهار چیز است که بس نیکو بر اهل تمیز است
بقرآن عامل و خوف از جلیل است به کم قانع مهیا بر رحیل است

————————————–
۳- انسان با انصاف

قال امیرالمؤ منین علیه السلام :المنصف کریم و الظالم لئیم .
انسان با انصاف بزرگوار و کریم است ، و شخص ظالم پست و فرومایه است .

دیگر فرموده او منصف کریم است کند ایثار اگر او را نعیم است
ولى ظالم لئیم است و تبه کار گرش باشد ز دنیا مال بسیار

————————————–
۴- راستى رستگارى
قال امیرالمؤ منین علیه السلام :الصدق نجاح و الکذب فضاح .
راستگویى موجب نجات است و دروغگویى سبب رسوایى است.

دیگر گفتا سخن چون راست گوئى نجات و رستگارى را بجوئى
واگر گوئى سخنهاى دروغین فضیحت آرى و رسوا و ننگین

————————————–
۵- عزت علم
قال امیرالمؤ منین علیه السلام : العلم عز و الطاعة حرز.
علم عزت مى آورد و اطاعت در پناه خدا بودن است.

سپس فرمود علم به عزت بیارد بقلب خلق حبت را بکارد
بطاعت حرز جانت هست خلاق زآفتها نیندیشى در آفاق

————————————–
۶- سربلندى قناعت
قال امیرالمؤ منین علیه السلام :عز من قنع ، ذل من طمع .
عزت در قناعت است و خوارى در طمع است.

بگفت آنکس که شد قانع عزیز است موقر در براهل تمیز است
کسى را کو طمع کارى مرام است ذلیل و خوار نزد خاص و عام است

————————————–
۷- تواضع تعالى بخش
قال امیرالمؤ منین علیه السلام : التواضع یرفع و التکبر یضع.
تواضع آدم را بالا مى برد، و تکبر انسان را کوچک و پست مى کند.

بگفتا کن تواضع با خلایق بجاه و منزلت گردى تو لایق
تکبر گر کنى کوچک نمائى بنزد خلق پست و بینوائى

————————————–
۸- عنایت توفیق
قال امیرالمؤ منین علیه السلام : التوکل کفایة ، والتوفیق عنایة
کسى که توکل بر خدا کند خداوند او را کفایت مى کند و به هر کس به خداوند عنایت فرماید توفیقش مى دهد.

بگفتا هر که را باشد توکل بس است او را خدا بنما تعقل
خدا چون با کسى دارد عنایت دهد توفیق او را بى نهایت

————————————–
۹- عبادت اندیشه
قال امیرالمؤ منین علیه السلام : الشکر زیادة والکفر عبادة .
شکر نعمت روزى را زیاد مى کند، و فکر خوب در صنع خداوند عبادت است .
بشکر حق شود رزق تو افزون و اگر کفران کنى گردى پشیمان
تفکر گر کنى در صنع بازى از این فکرت عبادت بهره دارى

————————————–
۱۰- دافعه ترشروئى
قال امیرالمؤ منین علیه السلام : البشر مبرة ، العبوس معرة .
خوشروئى نیکوئى است در بین مردم ، و ترشروئى زشتى و باعث جدائى است .
بفرمود ار شوى خوشرو در عالم ز قلب دوستان بیرون برى غم
ترش روئى اگر باشد شعارت گریزان خلق باشد از کنارت

منبع:کتاب  پانصد حدیث اعتقادى و اخلاقى

با نگاهى اجمالى به ۵۶ سال زندگى سراسر خداخواهى و خداجویى حسین (ع ), درمی یابیم که هماره وقت او به پاکدامنى و بندگى و نشر رسالت احمدى و مفاهیم عمیقى والاتراز درک و دید ما گذشته است .اکنون مرورى کوتاه به زوایاى زندگانى آن عزیز, که پیش روى ما است :

جنابش به نماز و نیایش با پروردگار و خواندن قرآن و دعا و استغفار علاقه بسیارى داشت.گاهى در شبانه روز صدها رکعت نماز می گزاشت . (۱) و حتى در آخرین شب زندگى دست از نیاز و دعا برنداشت , و خوانده ایم که از دشمنان مهلت خواست تا بتواند با خداى خویش به خلوت بنشیند. و فرمود: خدا می داند که من نماز و تلاوت قرآن و دعاى زیاد و استغفار را دوست دارم . (۲)

حضرتش بارها پیاده به خانه کعبه شتافت و مراسم حج را برگزار کرد.(۳) ابن اثیر در کتاب اسد الغابة می نویسد: کان الحسین رضى الله عنه فاضلا کثیر الصوم و الصلوة و الحج و الصدقة و افعال الخیر جمیعها. (۴) حسین (ع ) بسیار روزه می گرفت و نماز میگزارد و به حج میرفت و صدقه میداد و همه کارهاى پسندیده را انجام میداد.

شخصیت حسین بن على (ع ) آن چنان بلند و دور از دسترس و پرشکوه بود که وقتى با برادرش امام مجتبى (ع ) پیاده به کعبه می رفتند, همه بزرگان و شخصیت هاى اسلامى به احترامشان از مرکب پیاده شده , همراه آنان راه می پیمودند. (۵)

احترامى که جامعه براى حسین (ع ) قائل بود, بدان جهت بود که او با مردم زندگى میکرد – از مردم و معاشرتشان کناره نمی جست- با جان جامعه هماهنگ بود, چونان دیگران از مواهب و مصائب یک اجتماع برخوردار بود, و بالاتر از همه ایمان بی تزلزل او به خداوند, او را غمخوار و یاور مردم ساخته بود. و گرنه , او نه کاخ هاى مجلل داشت و نه سربازان و غلامان محافظ, و هرگز مثل جباران راه آمد و شد را به گذرش بر مردم نمی بستند.

این روایت یک نمونه از اخلاق اجتماعى اوست , بخوانیم :

روزى از محلى عبور می فرمود, عده اى از فقرا بر عباهاى پهن شده شان نشسته بودند ونان پاره هاى خشکى می خوردند, امام حسین (ع ) می گذشت که تعارفش کردند و او هم پذیرفت , نشست و تناول فرمود و آن گاه بیان داشت : ان الله لا یحب المتکبرین , (۶) خداوند متکبران را دوست نمیدارد. سپس فرمود: من دعوت شما را اجابت کردم , شما هم دعوت مرا اجابت کنید. آنها هم دعوت آن حضرت را پذیرفتند و همراه جنابش به منزل رفتند.حضرت دستور داد هر چه در خانه موجود است به ضیافتشان بیاورند, (۷) و بدین ترتیب پذیرایى گرمى از آنان به عمل آمد, و نیز درس تواضع و انسان دوستى را با عمل خویش به جامعه آموخت.

شعیب بن عبدالرحمن خزاعى می گوید: چون حسین بن على (ع ) به شهادت رسید, بر پشت مبارکش آثار پینه مشاهده کردند, علتش را از امام زین العابدین (ع ) پرسیدند, فرمود این پینه ها اثر کیسه هاى غذایى است که پدرم شب ها به دوش می کشید و به خانه زن هاى شوهرمرده و کودکان یتیم و فقرا می رسانید.(۸)

شدت علاقه امام حسین (ع ) را به دفاع از مظلوم و حمایت از ستمدیدگان می توان در داستان ارینب وهمسرش عبدالله بن سلام دریافت , که اجمال و فشرده اش را در این جا متذکر میشویم : یزید به زمان ولایتعهدى , با این که همه نوع وسایل شهوت رانى و کام جویى و کامروایى از قبیل پول , مقام , کنیزان رقاصه و… در اختیار داشت , چشم ناپاک و هرزه اش را به بانوى شوهردار عفیفى دوخته بود.

 

پدرش معاویه به جاى این که در برابر این رفتار زشت و ننگین عکس العمل کوبنده اى نشان دهد, با حیله گرى و دروغ پردازى و فریبکارى ,مقدماتى فراهم ساخت تا زن پاکدامن مسلمان را از خانه شوهر جدا ساخته به بستر گناه آلوده پسرش یزید بکشاند.حسین بن على(ع) از قضیه باخبر شد, در برابر این تصمیم زشت ایستاد و نقشه شوم معاویه را نقش بر آب ساخت و با استفاده از یکى از قوانین اسلام , زن را به شوهرش عبدالله بن سلام بازگرداند و دست تعدى و تجاوز یزید را از خانواده مسلمان و پاکیزه اى قطع نمود و با این کار همت و غیرت الهی اش را نمایان و علاقه مندى خودرا به حفظ نوامیس جامعه مسلمانان ابراز داشت , و این رفتار داستانى شد که درمفاخر آل على (ع ) و دنائت و ستمگرى بنى امیه , براى همیشه در تاریخ به یادگار ماند. (۹)

علائلى در کتاب سمو المعنى می نویسد: ما در تاریخ انسان به مردان بزرگى برخورد می کنیم که هر کدام در جبهه و جهتى عظمت و بزرگى خویش را جهانگیر ساخته اند, یکى در شجاعت , دیگرى در زهد, آن دیگرى در سخاوت , و… اما شکوه و بزرگى امام حسین (ع ) حجم عظیمى است که ابعاد بی نهایتش هر یک مشخص کننده یک عظمت فراز تاریخ است , گویا او جامع همه والایی ها و فرازمندی ها است . (۱۰)

آرى , مردى که وارث بی کرانگى نبوت محمدى است ,مردى که وارث عظمت عدل و مروت پدرى چون حضرت على (ع ) است و وارث جلال و درخشندگى فضیلت مادرى چون حضرت فاطمه (س ) است ,چگونه نمونه برتر و والاى عظمت انسان و نشانه آشکار فضیلت هاى خدایى نباشد. درود ما بر او باد که باید او را سمبل اعمال و کردارمان قرار دهیم.


امام حسین (ع ) و حکایت زیستن و شهادتش و لحن گفتارش و ابعاد کردارش نه تنها نمونه یک بزرگمرد تاریخ را براى ما مجسم می سازد, بلکه او با همه خویشتن , آیینه تمام نماى فضیلت ها, بزرگمنشی ها, فداکاری ها, جانبازی ها, خداخواهی ها وخداجویی هامی باشد. او به تنهایى می تواند جان را به لاهوت راهبر باشد و سعادت بشریت راضامن گردد. بودن و رفتنش , معنویت و فضیلت هاى انسان را ارجمند نمود.

برای اولین سایت سی خنده تمام آثار و کتب دکتر شریعتی در 2283 صفحه را در یک فایل فشرده به علاقه مندان این مرد بزرگ و فرهیخته تقدیم میکند.

دانلود در ادامه مطلب...

	زبان: فارسی		نویسنده: محمد علی طاهری
	نوع فایل: PDF
	تعداد صفحات: 124		ناشر: انتشارات تحفه
	حجم کتاب: 1.51 مگابایت

دانلود در ادامه مطلب...